Στα ορεινά του Πηλίου, στέκει καμαρωτό ένα χωριουδάκι καταπράσινο που κοιτάζει από ψηλά τον Παγασητικό. Διαφόρων λογιών μελωδίες πλημμυρίζουν τα πετροστρωμένα σοκάκια του. Το όνομά του: Άγιος Λαυρέντιος. Στους φίλους είναι πιο διαδεδομένο ως “μουσικό χωριό”.
Πρόκειται για ένα χωριό με περίπου 350 μόνιμους κατοίκους. Θα σκεφτόταν κανείς πως οι Αγιο-Λαυρεντινοί θα είναι οι συντηρητικοί, φιλήσυχοι άνθρωποι του βουνού που – όσο να πεις- δεν βάζουν κανέναν τόπο πάνω από το δικό τους. Κάθε άλλο! Είναι φιλόξενοι, ανοιχτοί στη διαφορετική νοοτροπία και πρόθυμοι να βοηθήσουν στο ασταμάτητο πανηγύρι που εκτυλίσσεται κάθε καλοκαίρι στο χωριό!
Από τις 15 Αυγούστου ως τις αρχές Σεπτέμβρη, το χωριό υποδέχεται πλήθος καλεσμένων. (Πρόσεξες πως λέω καλεσμένους κι όχι τουρίστες;) Οι επαγγελματίες μουσικοί και λοιποί καλλιτέχνες που φτάνουν στο χωριό ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της κοινότητας του μουσικού χωριού για διδασκαλία σε οργανωμένα εργαστήρια. Οι υπόλοιποι επισκέπτες είτε παρακολουθούν κάποιο από τα εργαστήρια που τους ενδιαφέρει, είτε είναι κατασκηνωτές-λάτρεις της τέχνης της μουσικής και όχι μόνο. Το πλήθος των αντικειμένων που καλύπτεται στα εργαστήρια είναι τόσο ευρύ, που δύσκολα θα προσπεράσει ένας άνθρωπος με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα: βιολί και παραδοσιακές μελωδίες, σαξόφωνο και balkan, κρουστά και ρυθμοί, κλαρίνο, κιθάρα, αφήγηση παραμυθιών μετά μουσικής, κατασκευή θεατρικής μαριονέτας, χορός και commedia dell’ arte.
Σε αυτό το χωριό λοιπόν, μία από τις πλατείες, η κεντρική, είναι και σημείο αναφοράς. Δύο μεσήλικα πλατάνια, ό,τι πρέπει να δροσίζουν
τους μουσικόφιλους. Μαθήματα εκτυλίσσονται πρωί και απόγευμα σε διάφορα σημεία του χωριού: στο σχολείο, στο στρατώνα, στις πλατείες κλπ. Το βράδυ όμως θα απολαύσεις οπωσδήποτε ένα πρωτότυπο μουσικό δρώμενο. Μπορεί να πρόκειται για ταξίμια και αμανέδες από τον Σύριο ουτίστα Ziad Rajab που σε ταξιδεύει σε μια Ανατολή ελεύθερη, ίσως να πρόκειται για experimental μελωδίες επενδυμένες με αφήγηση, ίσως πάλι για παρουσιάσεις των μουσικών εργαστηρίων. Καθώς η νύχτα προχωρά, οι επισκέπτες είτε κάθονται και απολαμβάνουν τις μουσικές πίνοντας ρακί , είτε παρεισφρέουν σε νεοσύστατα σχήματα για να συμβάλλουν με το μουσικό τους όργανο ή τη φωνή τους στο σκοπό. Από Bach μέχρι Βαμβακάρη, από βαλσάκια μέχρι ανατολίτικα ταξίμια, από αυτοσχεδιασμούς μέχρι λογοτεχνικές αφηγήσεις με υπόστρωμα αμανέδες, ούτι και σαξόφωνο.
Εδώ είδα τον διάσημο σαξοφωνίστα Hayden Crisholm και την μπάντα του, να ξεσηκώνουν κάθε βράδυ τον κόσμο
παίζοντας και τραγουδώντας gospel κομμάτια που κατέληγαν σε funky ρυθμούς. Αν είστε τυχεροί, θα τον δείτε να περιφέρεται στην πλατεία παίζοντας γκάιντα και φορώντας το παραδοσιακό σκωτσέζικο cuilt, με αποκορύφωμα μια κατακόρυφο στο τέλος του κομματιού. Η μουσική όλου του κόσμου ζει εδώ. Μαζί και η τρέλα. Εδώ μια κληματαριά κρατάει στα κλαδιά της τις μαριονέτες-μουσικάντηδες, πριν βγούνε για σεργιάνι. Είναι που ο δάσκαλος Στάθης και η Αγγελική εμπνέουν ιδέες και μετρούν με το μάτι ξύλα και νήματα για να δώσουν ζωή στις κούκλες! Εδώ τα παραμύθια βγαίνουν σαν πνοές από στόματα μαγεμένων ηρώων. Είναι που η Ανθή ρίχνει χρυσόσκονη στα όνειρα κι αυτά έρχονται μπροστά στα μάτια μας. Εδώ το θέατρο γίνεται μαλλιά κουβάρια με την καθημερινότητα του χωριού. Είναι που ο Camilo μπλέκει πρωταγωνιστές και χίπηδες με τα sleeping bags και το σκηνικό είναι οι πλατείες και τα γκαλντερίμια με τη μουσική επιμέλεια να μη χρειάζεται κανέναν να την επιμεληθεί!!
“Ποιος τους πληρώνει όλους αυτούς τους μουσικούς;” ωρυόταν η νευρική ηρωϊδα στο commedia dell’ arte. Ήξερε καλά κι η ίδια όμως, πως η αγάπη για τη μουσική δεν περιμένει χρήματα για ανταμοιβή. Περιμένει παρέα, κρασί, τη φύση και τον αέρα που θα την ταξιδέψει στα αυτιά μας, για… “να μας σηκώσει όλους λίγο ψηλότερα”.
© Trip to Trip
Σε συνεργασία με την
Μαρία Ραφαέλα Μιχαλοπούλου