… γύρισε στη φύση…” νομίζω πως όλοι ξέρουμε τους στίχους αυτού του διάσημου άσματος απ’τους ψόφιους κοριούς, που τελικά έγινε το μότο μου τους τελευταίους 3 μήνες. Ως ανήσυχη φύση και ταξιδιάρα ψυχή (όπως με χαρακτηρίζουν οι φίλοι μου) δεν μπορουσα να μην αρπάξω την ευκαιρία να βρεθώ για λίγους μήνες στα βουνά της Αυστρίας και να απολαύσω τον καθαρό αέρα, τα ατέλειωτα δάση και την καθημερινή επαφή με ζώα όπως άλογα, αγελαδες κτλ.
Στην αρχή η προσαρμογή από το ζεστό κλίμα της Ελλάδας στη δροσιά του βουνού ήταν αναμενόμενη και επιθυμητή. Ηταν εντελώς απρόσμενο όμως το συνεχως βροχερό τοπίο στα μέσα του καλοκαιριού (και ίσως το μόνο που μ’ έκανε να νοσταλγήσω την Ελλάδα) που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη με θερμοκρασίες να φτάνουν τους 5 βαθμούς κελσίου. Τσουχτερό κρύο ακόμη και για τους ντόπιους Αυστριακούς.
Παρ’ όλα αυτά, η θέα από το δωμάτιό μου κάθε πρωί που ξυπνάω είναι κάτι που με αποζημιώνει και με το παραπάνω. Και τις μέρες που δεν βρέχει, ο ήλιος που δύει κατα τις 8 το βράδυ δημιουργεί τα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα που έχουν χαρακτεί βαθιά μες το μυαλό μου για πάντα. Σε υψόμετρο 1650 m περίπου, έχω παρατηρήσει πως το μυαλό “καθαρίζει”, νιώθεις πιο χαλαρός αφού είσαι σε συνεχή επαφή με τη φύση, το δέρμα “τσιτώνει” από τον καθαρό αέρα (αλλά και από το πολύ κρύο) και γενικα νιώθεις πιο ισορροπημένος.
Είναι σίγουρα μια περίοδος της ζωής μου που θα την θυμάμαι έντονα και σίγουρα μετά από αυτούς τους μήνες αν κάποιος με ρωτήσε τι προτιμάω περισσότερο, θάλασσα ή βουνό, θα του απαντούσα πως όσο θα υπάρχουν στον κόσμο τα βουνά η θάλασσα πάντα θα έρχεται δεύτερη για μένα…
© Trip to Trip
Σε συνεργασία με την
Άννα Χασάπη
[Best_Wordpress_Gallery id=”14″ gal_title=”Austria”]