Η διαδρομή μου προς το Swansea της Ουαλίας για μεταπτυχιακές σπουδές
Το αίσθημά μου όταν άφηνα τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα, οικογένεια και φίλους σ’αυτή την υπέροχη χώρα ήταν γλυκόπικρο. Αισθανόμουν σαν να αφήνω ένα μέρος μου πίσω, αλλά από την άλλη μεριά, ήξερα μέσα μου ότι ήθελα να γνωρίσω τον Κόσμο. Έτσι, το να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της επιλογής μου και σε ένα Πανεπιστήμιο που μου άρεσε ήταν το πρώτο βήμα για να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου. Πέντε μήνες αργότερα, η σκέψη μου είναι ότι το ένστικτό μου ήταν σωστό. Έχω κάνει τη σωστή επιλογή. Εδώ, θα σας μιλήσω για τη διαδρομή μου προς το Swansea της Ουαλίας, Ηνωμένο Βασίλειο.
Ακόμη θυμάμαι την ημέρα που έφυγα απ’την Ελλάδα. Αποχαιρέτισα την οικογένεια, τους φίλους και συνεργάτες μου και πέρασα την τελευταία μέρα στην πόλη όπου είχα σπουδάσει, τη Θεσσαλονίκη! Είχαμε μια ωραία μάζωξη με παλιούς φίλους από το πανεπιστήμιο σε μια μικρή ταβέρνα που μας πρόσφερε ρετσίνα, ένα πολύ γνωστό ποτό, και στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο νωρίς το πρωί (περίπου κατά τις 4 π.μ.). Η διάθεσή μου άλλαξε από μελαγχολία σε ενθουσιασμό μόλις επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο! Ξαφνικά, όλες οι καλές σκέψεις πλημμύρισαν το νου μου. Τα μέρη που θα έβλεπα, τους ανθρώπους που θα συναντούσα, τους καινούριους μου συγκατοίκου και στην τελική… η Ευρώπη είναι το σπίτι μας.
Αλλά, πριν απ’όλα αυτά, είχα μια ενδιάμεση στάση στο…Βελιγράδι, Σερβία για 9:30 ώρες. Είχα ήδη σχεδιάσει πώς θα περάσω την ώρα μου. Θα πήγαινα στο κέντρο της πόλης και έτσι τελικά έκανα.
Η εμπειρία μου από το Βελιγράδι ίσως να μην είναι η κλασσική, όπως θα’λεγε κανείς, αλλά εξακολουθεί να είναι γνήσια. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο και έχοντας περάσει τον έλεγχο των συνόρων, μετέτρεψα μερικά από τα ευρώ μου σε σερβικά δινάρια. Αγνοώντας όλες τις απελπισμένες, κάπως ύποπτες από άποψη αξιοπιστίας, προσφορές των οδηγών ταξί, πήρα το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης. Αυτό ήταν ένα κάπως πολιτισμικό σοκ, πρέπει να παραδεχτώ. Το λεωφορείο ήταν πολύ παλιό και μικρό και έμοιαζε πολύ με αυτά που βλέπουμε στις ταινίες που απεικονίζουν την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Ο οδηγός ήταν πολύ εξυπηρετικός, όμως. Μου πήρε τη βαλίτσα και την φόρτωσε σε ένα ράφιγια αποσκευές (δεν το είχα ξαναδεί αυτό στην Ελλάδα). Του πλήρωσα ένα πολύ φθηνό αντίτιμο ομολογώ και μου έκοψε ένα εισιτήριο (έκοψε ένα προεκτυπωμένο εισιτήριο από ένα μπλοκ και μου το έδωσε). Το λεωφορείο ήταν άδειο μέχρι που δύο ή τρία άτομα επιβιβάστηκαν σε μετέπειτα στάσεις. Από πρώτη άποψη, τα περίχωρα του Βελιγραδίου ήταν γεμάτα πράσινο τοπίο, αλλά δεν υπήρχαν κτήρια σε κοντινή απόσταση. Ο δρόμος δεν είχε πολλή κίνηση, αλλά αυτό ήταν λογικό, αφού ο ήλιος δεν είχε καν ανατείλει.
Φτάνοντας στο σταθμό των λεωφορείων μετά από περίπου μισή ώρα, όπως μου φάνηκε, έκανα μια βόλτα τριγύρω και ρώτησα μερικούς ανθρώπους για κάποιο μέρος όπου μπορώ να αποθηκεύσω τις αποσκευές μου, ώστε να κάνω μια βόλτα στην πόλη.Ένας νέος σε ηλικία φοιτητής, καθισμένος σε ένα παγκάκι, πιθανώς περιμένοντας για κάποιον φίλο, μου είπε ότι δεν είχε ιδέα για κάποιο τέτοιο μέρος, αλλά μου πρότεινε να αφήσω τις αποσκευές μου σε ένα ξενοδοχείο όπου χρεώνουν ένα μικρό αντίτιμο. Τον ευχαρίστησα και στη συνέχεια ακολούθησα τη συμβουλή μιας κυρίας που εργαζόταν στο σταθμό η οποία που επιβεβαίωσε αυτό που είχα διαβάσει στο ίντερνετ πριν ταξιδέψω. Έπρεπε να βρω ένα σήμα στρίβοντας στη γωνία του κτηρίου που έγραφε “Гардероб”, αποθήκη αποσκευών, κατά κυριολεξία “ντουλάπα”. Έχοντας πληρώσει ένα μικρό ποσό, ο υπάλληλος πήρε την αποσκευή μου και επισύναψε έναν αριθμόαναφοράς στο διαβατήριό μου. Τώρα, ήμουν ελεύθερος να εξερευνήσω μια πόλη που έμοιαζε να έχει λίγους ανθρώπους να κυκλοφορούν. Θυμηθείτε: ήταν Σάββατο πρωί.
Φεύγοντας από τον σταθμό των λεωφορείων, ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Δεν αποθαρρύνθηκα απ’αυτό. Λίγα μέτρα πιο κάτω,βρήκα μια λαϊκή αγορά και αγόρασα την πρώτη ομπρέλα που βρήκα μπροστά μου. Το αστείο της υπόθεσης τώρα: αυτή η ομπρέλα άνοιγε προς τα έξω (σαν να τη φύσηξε ο αέρας)! Αργότερα, είδα ότι πολλές ομπρέλες στο δρόμο άνοιγαν κατ’ αυτό τον τρόπο και σκέφτηκα αστειευόμενος ότι μάλλον έτσι ανοίγουν οι ομπρέλες στη Σερβία.
Η πόλη του Βελιγραδίου αποτελείται από νεοκλασικά ψηλά κτήρια τα οποία είναι καλοδιατηρημένα. Μπορείς, όμως, εύκολα να δεις ότι η πόλη έχει περάσει ένα πόλεμο. Τα χνάρια του φαίνονται σε μερικά κτήρια έξω από το κέντρο. Οι δρόμοι δεν είναι και πολύ φαρδείς, αλλά ούτε και πολύ στενοί. Το πρώτο μέρος που επισκέφθηκα ήταν το Κάστρο. Το Κάστρο ήταν τεράστιο και μου πήρε περισσότερη ώρα να το περπατήσω απ’ ό,τι περίμενα. Αλλά άξιζε τον κόπο. Το μέρος ήταν γεμάτο δέντρα και κήπους και ήταν σε μια τοποθεσία δίπλα στον ποταμό Δούναβη. Υπήρχαν πολλά σημεία όπου μπορούσες απλώς να καθίσεις και να απολαύσεις τον καθαρό αέρα και τη μεγαλοπρεπή θέα του ποταμού. Είδα επίσης μερικούς ντόπιους κατοίκους να κάνουν τζόγκινγκ γύρω από το κάστρο, κάτι το οποίο ήταν πολύ ωραίο. Έριξα μια ματιά σε μερικές φωτογραφίες από την εποχή του πολέμου, που ήταν σε δημόσια έκθεση και κάθισα σε ένα τείχος το οποίο έβλεπε στον ποταμό, ενώ όλο και περισσότεροι τουρίστες και ταξιδιωτικοί οδηγοί πλημμύριζαν το μέρος πίσω μου.
Βγαίνοντας από το κάστρο και εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι κάποια μέρη του ακόμα χρησιμοποιούνται ως χώροι για σπορ –αν και ελαφρώς απογοητευμένος που δεν μπόρεσα να μπω εντός του κάστρου λόγω του ότι δεν λειτουργούσε στις 9πμ- έκανα μια βόλτα στην πόλη. Εντυπωσιάστηκα από τον πλακόστρωτο κεντρικό δρόμο, τα δρομάκια, τα καφέ και τα ρεστωράν που ήταν όλα γραφικά και γεμάτα ζωντάνια. Έμεινα για λίγο στην Πλατεία της Δημοκρατίας,[1] έκπληκτος από τη θέα του Εθνικού Μουσείου και του Εθνικού Θεάτρου του Βελιγραδίου. Όμως, είχε έρθει η ώρα να φύγω. Η πτήση μου ήταν σε λίγες ώρες.
Κατευθυνόμενος πίσω στον σταθμό των λεωφορείων για να πάρω πίσω τη βαλίτσα μου, είδα τη Σχολή Φιλοσοφικής- ένα ακόμη κτήριο που ενέπνεε δέος στο Βελιγράδι- στην οποία δεν είχα χρόνο να μπω. Δεν με πείραξε, όμως, γιατί τώρα έχω ένα λόγο να πάω πίσω για να δω όλα αυτά τα μέρη. Χαμένος, όμως, στην πόλη και έχοντας περπατήσει έως την άλλη άκρη της, όπως μου είπε ένας ντόπιος ο οποίος μου έδειξε πού βρισκόμουν στο χάρτη, ήμουν απεγνωσμένος να ξαναβρώ το δρόμο μου. Τότε και άλλαξε η τύχη μου προς το καλύτερο. Ζήτησα από έναν νεαρό και μια κοπέλα που προχωρούσαν στο δρόμο να μου δείξουν πώς να πάω πίσω στο σταθμό και αυτοί, έχοντας μάλλον δει το απελπισμένο βλέμμα στο πρόσωπό μου, όχι απλώς με βοήθησαν, αλλά με πήγαν οι ίδιοι μέχρι το σταθμό!!
Αυτοί οι δυο σωτήρες έκαναν βόλτα, αρχικά κατευθυνόμενοι προς το Κάστρο, αλλά αντί να συνεχίσουν προς τα εκεί, με πήγαν μέχρι το σταθμό και κάναμε μια ωραία συζήτηση στο δρόμο. Η Μιλένα και ο αδερφός της ήταν 16 και 26 χρονών αντίστοιχα. Η Μιλένα ήταν ακόμη μαθήτρια στο σχολείο και το όνειρό της ήταν να γίνει δασκάλα/καθηγήτρια ή μεταφράστρια (μιλούσε άψογα αγγλικά με αμερικάνικη προφορά), ενώ ο αδερφός της δούλευε κατά καιρούς ως ναυαγοσώστης σε πισίνες. Του συνέστησα να ψάξει δουλειά στην Ελλάδα το καλοκαίρι, λόγω των πολλών παραλιών και του τουρισμού της χώρας. Μοιραστήκαμε όλοι την αναμνήσεις μας από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ο καθένας από τη δική του σκοπιά, τις σκέψεις μας για την οικονομική κατάσταση στις χώρες μας και τις εμπειρίες μας από διαφορετικά μέρη στα οποία είχε ο καθένας μας πάει. Τους εξήγησα επίσης τη δική μου ιστορία και το λόγο για τον οποίο βρισκόμουν στο Βελιγράδι. Έχοντας, πλέον, πάρει πίσω τη βαλίτσα μου με τον αριθμό αναφοράς που μου είχε δώσει ο υπάλληλος της αποθήκης, αποφάσισα να πάρω ένα ταξί, ως ασφαλέστερη επιλογή, αφού δεν ήθελα να ρισκάρω να χάσω το αεροπλάνο. Προτού φύγω, δεν είχα λόγια για να ευχαριστήσω τα δυο αδέρφια. Αν είχα το χρόνο, θα τους κερνούσα σίγουρα ένα γεύμα ή έναν καφέ, γιατί χάρηκα επίσης που τους γνώρισα. Έβγαλα από την τσάντα μου ένα κομμάτι χαρτί και τους έδωσα το facebookμου –πλέον είμαστε φίλοι εκεί. Τους είπα επίσης ότι είναι ευπρόσδεκτοι στο Swansea ή στην Ελλάδα.
Μετέτρεψα μερικά από τα Ευρώ μου σε Σερβικά Δινάρια σε ένα τοπικό ανταλλακτήριο συναλλάγματος, πήρα το πρώτο ταξί που βρήκα και μετά από μια κουβέντα με τον οδηγό σχετικά με τις εντυπώσεις μου από το “ζεστό” κόσμο της Σερβίας και την όμορφη πόλη, έφτασα στο αεροδρόμιο. Είχε έρθει η ώρα να πετάξω προς το Λονδίνο, απ’ όπου θα έπαιρνα το δρόμο για το Swansea, τον τελικό μου προορισμό…
[1]https://www.google.co.uk/maps/@44.816088,20.459962,3a,48.9y,339.92h,101.26t/data=!3m4!1e1!3m2!1sfawLqKsSh-5w7z6u7YaCKw!2e0
© Trip to Trip
Σε συνεργασία με τον
Γιώργο Χαραλαμπίδη