Ωραία τα αποτυπώματα των τόσων πολιτισμών στην παλιά πόλη, καλό και το sightseeing, αλλά βρισκόμαστε καταμεσής του καλοκαιριού και το θερμόμετρο επιβάλλει βουτιά επειγόντως. Την πρώτη μέρα που έφτασα στη Ρόδο, λίγο η κούραση του ταξιδιού, λίγο η ζέστη, αποφάσισα να μην απομακρυνθώ από το κέντρο. Θάλασσα παντού τριγύρω! Όλοι μιλούσαν για Ρόντα, Καζίνο και Ενυδρείο, για να μου δώσουν σημεία αναφοράς της επερχόμενης βουτιάς μου.
Πάντα οι ντόπιοι ξέρουν κάτι παραπάνω! Ήπια τον καφέ μου στο “Ρόντα”, ένα beach bar μπροστά στο κύμα με χαλαρωτική ατμόσφαιρα και την κομψότητα που επιβάλλει ο μινιμαλισμός. Για κολύμπι όμως επέλεξα ένα μέρος πιο πέρα από τον κόσμο. Μπροστά από το ενυδρείο, μακριά από τις ξαπλώστρες, άπλωσα την πετσέτα μου στη διάσημη «μύτη» της Ρόδου. Θαύμασα ένα βυθό ολοζώντανο- με καλόγριες, μελανούρια και σαργούς, όλα ορεξάτα να περιεργαστούν επίδοξους δύτες. Αυτή η ακτή στοχεύει απτόητη το ανατολικό Αιγαίο και τα νερά δε θα μπορούσαν να μην είναι κρυστάλλινα.
Την επόμενη μέρα όμως πήρα το αυτοκίνητο. Έπρεπε βλέπετε να πάω εκεί που γυρίστηκε «Το δόλωμα», στις σκάλες που κατέβηκαν η Βουγιουκλάκη και ο Αλεξανδράκης. Οι πηγές Καλλιθέας συνδυάζουν φυσική ομορφιά και πολιτισμική αξία. Ένας κόλπος «πέταλο», αγκαλιασμένος από βράχια που ρίχνουν γάργαρο νερό.Δροσιά ανεκτίμητη για το πετρώδες έδαφος που το καίει ο ήλιος. Μετά τη βουτιά στα σμαραγδένια νερά, μπορούσα να διαλέξω από έναν ατέλειωτο κατάλογο φαγητό ή ποτό. Αποφάσισα να τα συνδυάσω και πήρα ένα smoothie. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Εξάλλου με αναζωογόνησε για την περαιτέρω εξερεύνηση στο χώρο όπου εκτίθεται υλικό από την ιστορία του χώρου και ρούχα της Αλίκης. Πάντα πίστευα πως η αρχιτεκτονική με βάση τον κύκλο και τον τρούλο, αυτή που δεν έχει γωνιές μήτε άκρες, «μαλακώνει» την αίσθηση της όρασης. Εδώ χάθηκα! Γύριζα γύρω-γύρω, θαυμάζοντας πατώματα ψηφιδωτά, περίτεχνες καμάρες και γαλάζιο να ξεπροβάλλει στα ανοίγματα.
Εφοδιάστηκα με νερό και «έβαλα πλώρη» για τη δίπλα παραλία. Μια όαση στο επίσης βραχώδες τοπίο, δικαιολογεί το όνομα του beach bar «OASIS». Μια σπηλιά (που από το δρόμο δε φαίνεται καν) κρύβει ένα μπαράκι, φυσικά καθίσματα (βραχώδη πάντα) και πολύχρωμα κυλίμια σε ένα από τα οποία απλώθηκα κι έφαγα «το κάτιτίς μου». Για πιο ολοκληρωμένο γεύμα θα πεταχτείτε δίπλα από τη σπληλιά, στην ταβερνούλα. Το τοπίο θυμίζει Μάταλα κι εύκολα θα φιλοξενούσε φεστιβάλ τύπου Woodstock. Στα βράχια αριστερά υπάρχουν πιο απομονωμένες γωνιές, όπου η άμεση βουτιά είναι η μόνη διέξοδος! Όσο προχωρούσα αριστερά, κατάλαβα πως έπρεπε να βγάζω ρούχα… Ήταν περιοχή γυμνιστών!
Την επόμενη ημέρα πήγα ακόμη πιο νότια. Μια στενή παραλία που βρήκα στα αριστερά μου οδηγώντας στη Ρόδου-Λίνδου, είχε το θρυλικό όνομα Άντονυ Κουϊν. Μετά το πάρκινγκ υπήρχε μία ταβέρνα χτισμένη ψηλά και μια σκάλα που με κατέβασε στο «όνειρο στο κύμα» που σίγουρα θα ζήλευε κι ο Παπαδιαμάντης! Δε δίστασα βέβαια να παραμερίσω τις ξαπλώστρες που –φευ! συστήματα των καιρών- κόντευαν να πνίξουν την ακτή. Μπροστά μου είχα μια φυσική, βραχώδη προβλήτα απ’όπου παρακολούθησα θεαματικές βουτιές πριν βουτήξω εγώ. Αν βρεθείτε εδώ, κολυμπήστε αρκετά στα ανοιχτά και στρέψτε μετά το βλέμμα προς την ακτή. Θα δείτε όλους του λόγους που έκαναν τον Άντονι Κουϊν, να αγοράσει αυτή την πλευρά του νησιού όταν γύριζε στη Ρόδο «Τα κανόνια του Ναβαρόνε».
Η επόμενη ημέρα, αλλά και η νύχτα έπρεπε να αφιερωθούν εξ’ολοκλήρου ακόμη πιο νότια. Προσώ ολοταχώς για Λίνδο! Επειδή η ανάβαση στο κάστρο απαιτεί δροσιά, προτιμήστε να το θαυμάσετε από χαμηλά, στην παραλία του Αγίου Παύλου. Αμμουδερή παραλία με μια πετρόχτιστη ταβερνούλα και ένα εκκλησάκι όπου τελούνται γάμοι κινηματογραφικοί με τις νύφες να φτάνουν εκεί με βάρκα! Με ένα παγωτό στο χέρι ανέβηκα την ανηφόρα για το αυτοκίνητο και κίνησα για ακόμη πιο νότια. Το «Summerlove», ένα beach bar με κάτασπρο κυματιστό σκέπαστρο απλώνεται στο μεγάλο κόλπο της Καλάθου. Ιδανικό για ησυχία και ρομάντσο, αποδεικνύει τη φινέτσα του Ιταλού ιδιοκτήτη του.
Σας κράτησα για το τέλος το Mojito στη Λαχανιά. Θα έπρεπε να είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, αλλά ας το ζήσει ο καθένας όπως το έχει ανάγκη. Ένα είναι σίγουρο: εδώ δεν υπάρχει ρολόι και το μόνο που ενδιαφέρει πέρα από τη χαλάρωση στο primitive τοπίο είναι η θέα των αστεριών! Ελπίζω να είστε τόσο τυχεροί όσο εγώ και να ζήσετε ένα βράδυ κάτω από τα αστέρια, με τα τηλεσκόπια και τον Ιάκωβο να διηγείται τους πιο ατμοσφαιρικούς μύθους για τη δημιουργία των αστερισμών.
Ευχαριστούμε θερμά τον εξερευνητή Σταύρο Κεντεποζίδη για τις καταπληκτικές φωτογραφίες!!
© Trip to Trip
Σε συνεργασία με την
Μαρία Ραφαέλα Μιχαλοπούλου
