“Νησιά-διαμάντια του Αιγαίου” τα χαρακτήρισε πρόσφατα ο διεθνής τύπος. Μιλάμε φυσικά για τη Σύμη και το Καστελλόριζο! Νιώθεις αποκλεισμένος; Μήπως με την καλή έννοια; Αν εξαιρέσουμε λόγους υγείας, ίσως όλοι μας λίγο-πολύ θα θέλαμε να αποκλειστούμε σε τέτοιους τόπους, ακόμα κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη. Παραδοσιακή δωδεκανησιακή αρχιτεκτονική, πολλά χρώματα που καθρεφτίζονται στο γαλάζιο του Αιγαίου και ταβέρνες με πεντανόστιμα θαλασσινά, πάντα με το κύμα να βρέχει τα πόδια!
Κεφάλαιο πρώτο και … ρομαντικό: Σύμη
Το λιμάνι υποδέχεται πλήθος τουριστών, λόγω των ημερησίων εκδρομών από τη Ρόδο. Για να μπεις στους ρυθμούς του νησιού και να νιώσεις τη θετική τους επιρροή πάνω σου, μείνε τουλάχιστον ένα τριήμερο! Από το λιμάνι βλέπεις τα αμφιθεατρικά χτισμένα αρχοντικά, στο στυλ που η τοπική αρχιτεκτονική επιβάλλει. Εδώ είναι ο Γιαλός. Δαντελωτή ακτή γεμάτη ψαροταβέρνες, μαγαζιά με χειροποίητα αντικείμενα και περιπατητές που χαίρονται τη θάλασσινή αύρα! Σίγουρα θα σταματήσεις για ένα δροσιστικό τσάι στο παραδοσιακό καφενείο “ελπίδα”, καθώς η επικράτηση της πέτρας ως δομικού υλικού, κάνει τη θερμοκρασία να ανεβαίνει πολύ ψηλά τους καλοκαιρινούς μήνες!
Αν δε δροσίστηκες αρκετά, προχώρα πέρα από το αστυνομικό τμήμα, στον Εμπορειό. Θα βρεις μια μικρή παραλία που θα σε αναζωογονήσει. Αν προτιμάς μια κάτι πιο άνετο πάρε το καραβάκι που θα σε πάει στο δίπλα κόλπο, το Πέδι.
Όπου κι αν κάνεις το μπάνιο σου, εφοδιάσου με δροσερό νερό και πάρε την “Καλή στράτα”! Πρόκειται για τις σκάλες που οδηγούν στο άνω τμήμα του νησιού, το Χωριό! Τα σκαλία είναι γύρω στα 400, μπορεί και παραπάνω! Ωστόσο, η μαγευτική θέα που θα αντικρίζεις, όποτε βρίσκεις ανοιχτωσιά, οι γραφικές πόρτες των σπιτιών και οι πραγματευτάδες με τα ντόπια προϊόντα θα δώσουν στην κουραστική διαδρομή χαρακτηριστικά ψυχαγωγικοὐ δρώμενου. Στην πλατεία του Χωριού θα βρεις καφενεία σκεπασμένα από κληματαριές, την αυλή του δημοτικού σχολείου που χαρίζει πανοραμική θέα και ανθρώπους να εξηγούν χωρίς λόγια την αξία του ρεμβάσματος!
Λίγο πριν την πλατεία υπάρχει ένα πολύχρωμο μαγαζάκι με αυλή! “The olive tree”. Η αυλή έχει θέα στο όνειρο που λέγεται Αιγαίο! Πιες φρεσκοστυμμένο χυμό και δοκίμασε τα γλυκά! Οι ιδιοκτήτριες είναι από το Λίβερπουλ, έχουν πολύ μεράκι και ό, τι προσφέρουν είναι χειροποίητο! Κάνε μια βόλτα στους ανεμόμυλους για να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική που τους μετέτρεψε σε σπίτια κατοικήσιμα.
Φυσικά δεν πρέπει να χάσεις το νότιο τμήμα του νησιού και επίσης λιμανάκι. Εκεί βρίσκεται το μοναστήρι του Αρχάγγελλου Μιχαήλ Πανορμίτη. Αν δεν πας με καράβι, αξίζει να πας με μηχανάκι, για να διασχίσεις όλο το νησί. Στην επιστροφή δε θα αντισταθείς σε μια βουτιά στη Μαραθούντα, έναν ήσυχο κόλπο στα νοτιοανατολικά του νησιού! Για ηλιοβασίλεμα συνιστώ επιστροφή στο Γιαλό…
Κεφάλαιο δεύτερο και … θρυλικό: Καστελλόριζο
… ή αλλιώς Μεγίστη και… καλώς ήρθες στο σκηνικό της ταινίας Mediterraneo! Το Καστέλλο Ρόσο οφείλει το όνομα του στο κόκκινο χρώμα των τειχών του κάστρου που έχτισαν οι Ιωαννίτες ιππότες (μετά το 1306) στο πιο ψηλό σημείο του νησιού! Θα χρειαστεί λίγος κόπος για να ανέβεις στα ερείπια αυτού του οχυρού που αγναντεύει το Αιγαίο, αλλά το αεράκι φυσά ανεμπόδιστο και σε δροσίζει και η πανοραμική θέα σε καθηλώνει. Κι αν σκεφτεί κανείς πως εδώ εξορίζονταν όλοι οι ανεπιθύμητοι από τους ιππότες . . . Κάπως έτσι η τιμωρία λαμβάνει άλλη διάσταση!
Φυσικά και το Καστελλόριζο βρίσκεται ανάμεσα σε τρείς ηπείρους και δε θα μπορούσε να μην αποτελεί “μήλον της έριδος”! Πέρασε από εδώ κόσμος και κοσμάκης! Μετά τους ιππότες, κατελήφθη από Αιγύπτιους. Έπειτα από κάτω Ιταλιάνους. Έπειτα από Τούρκους. Έπειτα πάλι από κάτω Ιταλιάνους. Μετά ήρθαν Ισπανοί, Τούρκοι, Ενετοί, ξανά Τούρκοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Άγγλοι!!! Η ενσωμάτωσή του νησιού (όπως και των υπόλοιπων Δεδεκανήσων) στην Ελλάδα έγινε στις 7 Μαρτίου του 1948.
Παρά τα πλήγματα των επιδρομών, θα περπατήσεις κάτω στο “κορδόνι” και θα δεις αποτυπωμένη την ευμάρεια αλλοτινών χρόνων και τη διάθεση για ευζωία των παρόντων κατοίκων!
Πρέπει να περπατήσεις στο λιμάνι (και στο κεντρικό, αλλά και στο Μανδράκι), να μιλήσεις με τους κατοίκους, να μάθεις από πρώτο χέρι ,γιατί μια σταλιά τόπος, μπορεί να κρύβει τόμους καταγεγραμμένης ιστορίας κι ανείπωτους θρύλους. Τότε ίσως ακούσεις για την κυρά της Ρω, μιας διπλανής βραχονησίδας. Ίσως, μάθεις για μια γυναίκα από την ανατολή που πάνω σε σαμπρέλα και με μωρό στην αγκαλιά διέσχιζε το ενάμισι ναυτικό μίλι που χωρίζει την Τουρκία από το Καστελλόριζο. Ίσως πάλι, έχεις την ευκαιρία να μιλήσεις με τους -πολύ κυριολεκτικά-θαλασσοδαρμένους ανθρώπους που ψάχνουν κομμάτι γης να ακουμπήσουν και να νιώσουν ελεύθεροι, να σου ιστορηθούν περιπέτειες, δυστυχώς πολύ χειρότερες από τις ομηρικές. Για πολλούς μετανάστες της Ανατολής το Καστελλόριζο αποτελεί τον πρώτο “ευρωπαϊκό σταθμό”.
Ανέβα πιο ψηλά! Ακολούθησε τα σκαλιά που φτάνουν στον Άγιο Γεώργιο, στο Παλαιόκαστρο! Πρόκειται για το αρχαιότερο μνημείο του νησιού! Δεξιά σου το αεροδρόμιο, κάτω τα χρωματιστά σπίτια με τις τριγωνικές σκεπές και τις δεξαμενές (για συλλογή “βρόχινου νερού”), έντονη μυρωδιά πεύκου κι ακόμη πιο έντονη η αίσθηση ότι θέλεις να πιάσεις τον ουρανό! Ή μήπως να επιχειρήσεις βουτιά από ψηλά;
Καλύτερα κατέβα στο λιμάνι και διάλεξε μια χαμηλή βάρκα. Μόνο αυτές χωράνε στον παράδεισο! Πρόκειται για τη “γαλάζια σπηλιά”! Αν βρεις μάλιστα για βαρκάρη τον κυρ-Σταύρο θα είσαι διπλά τυχερός! Θα σου πει χαρακτηριστικά πως όταν έχει “καιρό”, δε γίνεται να μπει η βάρκα στη σπηλιά και θα σου μιλήσει για τη φώκια-τον Άρη που είχε γίνει φίλος με τους κατοίκους, κι όταν έβλεπε βάρκα μέσα στη σπηλιά, περίμενε το γεύμα του!Αν αντέχεις το κρύο νερό, άδραξε την ευκαιρία για μια βουτιά. Λόγω του αντικατοπτρισμού του φωτός, δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως υπάρχει φως στο βυθό. Απόλαυσε όση περισσότερη μαγεία αντέχεις!
Στο λιμάνι θα βρεις από χλιδάτο εστιατόριο με θαλασσινά (“Αλεξάνδρας”) μέχρι σουβλατζίδικο και παραδοσιακή ταβέρνα (“τα πλατάνια”)! Καλή όρεξη!
Και μην ξεχνάς κάπου-κάπου να ζεις στα “άκρα”!!
© Trip to Trip
Σε συνεργασία με την
Μαρία Ραφαέλα Μιχαλοπούλου
Υ. Γ Ευχαριστούμε το Σταύρο Κεντεποζίδη για τις υπέροχες φωτογραφίες!